برای یک سرخپوست کوچکِ مهربان :)

کاش مهربانی اکتسابی بود ، برای داشتنش کلاس میرفتیم ، یا مثلا شبیه یک افزونه میشد به شخصیتمان اضافه اش کنیم ، یا شبیه سرماخوردگی بخوابیم و بیدار شویم و ببینیم دچارش شده ایم یا نه کاش شبیه یک بیماری لاعلاج خفت زندگیمان را میگرفت و دیگر رهایمان نمیکرد ، یا حتی شبیه یک بیماری مادرزادی از بدو تولد همراهمان بود .
کاش مهربانی همان شغل پر درآمدمان بود و به مردم مهربانی میفروختیم ، مهربانیهای ارزان ، مهربانی های با کیفیت ، مهربانی های با ضمانت . نزدیک مناسبت های خاص هم که میشد حراج میزدیم ، مثلا حراج مهربانی به مناسبت شب یلدا . بعد کارمان حسابی میگرفت و همه جا شعبه میزدیم . معروف میشدیم و همه ما را با مهربانیمان میشناختند . و بعد حتی یک کارخانه میزدیم برای تولید مهربانی ...
کاش مهربانی شبیه یک پیراهن بود ، میپوشیدیم و مهربان میشدیم ...
ولی هیچکدام از اینها واقعیت ندارد ، مهربانی یک معجزه است ، که باید در وجود آدمها طلوع کند !

:: کاش این قدرت را داشتم که انسانهای مهربان خلق کنم ، و آن وقت زمین پر میشد از تو ...

 

نفر دوم

همیشه دلم میخواست همه جا نفر اول باشم .

نبودن رو ، آخر شدن رو ، حتی میدونو رها کردن رو به دوم شدن ترجیح میدادم .

اما همیشه نفر دوم بودم ، جایی که ازش متنفرم ، دوم بودنِ لعنتی ...

آرامش

یکی از المانهایی که آرامش این روزهام رو بهش مدیونم تغییر عقیدم در ارتباط گرفتن با دیگرانه ، تا چند سال پیش قضاوت دیگران خیلی برام مهم بود ، دوست داشتم همیشه همه خودِ واقعیِ من رو در بهترین حالت ممکن ببینن ، دروغ چرا گاهی حتی تلاش میکردم تصویر بهتری از خود واقعیم به نمایش بذارم و خب این کار رو خیلی سخت میکرد . اینکه آدم مورد تحسین همه قرار بگیره واقعاً حس لذت بخشیه ، اما خیلی طول کشید که بفهمم این حس لذتبخش چقدر کوتاه و موقتیه و در عوض داره چه آرامشی رو ازم میگیره .

ادامه بده ، به لبخند ...

ادامــه بده

به معجزه

به حضور

به عـطر ...

:: دانلود این آهنگ [ + ]

دنیای مجازی

یادمه یه روزی گوشه ی وبلاگم نوشته بودم دنیای مجازی رو دوست دارم ، چون هیچکدوم از آدمهاش رو نمیشناسم . اما الان نظرم تغییر کرده ، دنیای مجازی رو دوست دارم چون چندتا از بهترین دوستهای زندگیم رو بهم داد . دوستایی که بودن کنارشون خودِ آرامشه ، میتونیم ساعت ها با هم حرف بزنیم و بخندیم ، داداشی که همیشه هوامو داره ، خواهری که وقتی حالم رو میپرسه و توو جواب میگم خوبم میگه مرسی که خوبی و من مطمئنم این جمله رو از اعماق قلبش میگه ، دوستایی که ازشون یاد میگیرم ، دوستایی که بهم لبخند میدن ، نگرانِ نگرانیهامن ، پا به پای غصه هامن ، عامل شادی هامن و من همه ی اینها رو مدیون همین دنیای مجازی ام .

دنیای مجازی رو دوست دارم ، چون بخشی از بهترین آدمهای زندگیمو بهم داد :)

21

از بزرگترین شکست هام وقتهایی بود که میخواستم جای خالی یه مرد دیگه رو توی قلب یه زن بگیرم

شروع دوباره

سلام . دوباره آمدم که از نو شروع کنم ، مدتی شبیه مرد بی خانمانِ خیابانگرد بین کوچه پس کوچه های این دنیای بی سرو ته چرخیدم و آخر سر دوباره پناه آوردم به همین خانه ی اجاره ای . فکر میکردم حالا که بلاگفا سونامی وحشتناکش را پشت سرگذاشته دوباره میتوان ساحل امنش را از هر کجای دیگر بیشتر دوست داشت اما اینطور نبود . برگشتم به خانه ی اجاره ای که حالا خوش رنگ و رو تر هم شده ، برگشتم چون نمیتوانستم حرفهایم را ننویسم . حرفهایی که نه گفتنشان را بلدم و نه ننوشتنشان را . دور بودن از وبلاگ برای ماهایی که چندسال از مهمترین سالهای عمرمان را همراهش بودیم خیلی سخت است ، برای ماهایی که همراه وبلاگهایمان بزرگ شدیم .

دست خالی هم برنگشتم ، همراهم یک عالمه دست یاری آورده ام تا شاید بتوانیم دوباره طعم شیرین روزهای خوب وبلاگستان را بچشیم .

:: با ما همراه باشید در  رادیو بلاگیها | Telegram.me/blogiha