شروع دوباره

سلام . دوباره آمدم که از نو شروع کنم ، مدتی شبیه مرد بی خانمانِ خیابانگرد بین کوچه پس کوچه های این دنیای بی سرو ته چرخیدم و آخر سر دوباره پناه آوردم به همین خانه ی اجاره ای . فکر میکردم حالا که بلاگفا سونامی وحشتناکش را پشت سرگذاشته دوباره میتوان ساحل امنش را از هر کجای دیگر بیشتر دوست داشت اما اینطور نبود . برگشتم به خانه ی اجاره ای که حالا خوش رنگ و رو تر هم شده ، برگشتم چون نمیتوانستم حرفهایم را ننویسم . حرفهایی که نه گفتنشان را بلدم و نه ننوشتنشان را . دور بودن از وبلاگ برای ماهایی که چندسال از مهمترین سالهای عمرمان را همراهش بودیم خیلی سخت است ، برای ماهایی که همراه وبلاگهایمان بزرگ شدیم .

دست خالی هم برنگشتم ، همراهم یک عالمه دست یاری آورده ام تا شاید بتوانیم دوباره طعم شیرین روزهای خوب وبلاگستان را بچشیم .

:: با ما همراه باشید در  رادیو بلاگیها | Telegram.me/blogiha

از خاطرات خدمت

فردی که پشت تریبون بود اعلام کرد که لطفاً کاغذهایی که در اول جلسه پخش شد برای انتقادات و پیشنهادات رو جمع کنید و برای من بیارید . چند لحظه بعد یک دسته کاغذ جلوش گذاشتن و ایشون هم برای ایجاد حس اعتماد در مخاطب تصمیم گرفت چندتایی رو به صورت رندوم بیرون بکشه و همونجا برای مسئولین بخونه و در صورت وارد بودنِ انتقاد یا پیشنهاد یک جوابی هم مثلاً از مسئولِ عالی رتبه ی حاضر در جلسه بگیره .

اولین کاغذی که بیرون کشید و خوند روش نوشته بود :

نمیدانم چرا غذاهای آشپزخانه ی پادگان ، همگی مزه ی مرغ میدهند !!

به جز مرغ ، که مزه ی ماهی میدهد ...

لطفاً به این مورد رسیدگی کنید ، با تشکر .

فکرش رو نمیکردم وسطِ این همه کاغذ ، صاف انتقادِ نازنین و هوشمندانه ی من رو بیرون بکشه  :]

شروعی دوباره

ماجرای کوچ کردن ما از بلاگفا ، ماجرای زیبایی نبود ، اما اتفاق افتاد ...

جادوی بلاگفا

برای نوشتن توی بلاگفا فقط کافی بود پنجره ی انتشار مطلب رو باز کنی ، دستات رو بذاری روی کیبورد و چشمات رو ببندی ، تمام . وقتی چشمات رو باز میکردی همه ی اون چیزی که از ذهن و قلبت میگذشت روی صفحه ی سفید مانیتورت نقش بسته بود تا تو از تماشاش لذت ببری ، ماجرایی که توی هیچ سیستم وبلاگدهی دیگه ای اتفاق نمیوفته ، و این جادوی بلاگفا بود ...

داستان مردی که هر شب خواب میدید

میتونید منو صدا کنید خدای خوابهای چپن در قیچی ، انقدر که اصلا یادم نمیاید خوابیده باشم و چند دقیقه بعد سر از یه جای عجیب و غریب در نیاورده باشم . همه ی خوابها هم از سکانس یک تا کات نهایی پیش میره و امکان ندارد وسطش مثلاً ساعتی زنگ بخوره ، فشاری به کلیه بیاد ، مامانی از راه برسه ، کولری خاموش بشه و اینها . حتی اون شبی که توی یکی از آتش فشانهای مکزیک میسوختم ، یا اون شبی که روحم از بدنم جدا شد و پرواز کرد و رفت بالا اما گیر کرد به پنکه سقفی و ترکید هم بیدار نشدم و تا ذره ی آخر نابود شدنم رو تماشا کردم :|

قدرتی خدا هر شب هم خانواده تشکیل میدم در خواب ، انقدر که من مرد زندگی و آدم اهمیت دهنده به کانون گرم خانواده ای هستم .

فقط کاش میشد دست یکی از این خانواده ها رو میگرفتم و با خودم از خواب میاوردم بیرون ، مثلا همون شبی که میخواستم برم مشهد اما نمیدونم چرا قطار رو اشتباه سوار شدم و سر از برلین در آوردم و یکهو تالاپی افتادم وسط جنگ جهانی و شروع کردم به جنگیدن با دشمنی که اصلاً نمیدونستم کیه ، از قیافه ی امداگر معلوم بود زن زندگی است انقدر که توی خواب هم بوی قرمه سبزی میداد ، عاشقم هم که شده بود ، تا یک جاهایی هم پیش رفته بودیم که حالا بگذریم ، مثلا همان ، بجای اینکه تیر بخورد و من را در جوانی بیوه کند باید میامد بیرون از خواب تا من الان مجبور نباشم به فکر املت باشم برای شام .

هوا را از ما بگیر نوشتن را نه ...

چقدر دلگیر است کوچ کردن از خانه ای که مثل یک کودک نوپا از آن مراقبت کردی تا ذره ذره بزرگ شود ، قدم به قدم راه بیوفتد ، خانه ای که از هر آجرش خاطره داری ، خانه ای که پر است از کودکانت ، پر است از خوشی و دلتنگی هایت ، خانه ای که فکر میکردی یک روز با ارزش ترین میراث توست ...
نه توان دل کندن دارم و نه طاقت سکوت ، اینجا خانه ی اجاره ای من است ، همان جایی که ساخت شده بود برای روز مبادایی که همه از آن وحشت داشتیم ...

آقای بنفش .. pelake23.blogfa.com