افسوس ...

پاشو انداخت رو پاشو همون طوری که با انگشتاش ریتمی شبیه گلپ اجرا میکرد گفت ببین برای من فرقی نمیکنه الکترونیک و مکانیک خوندی یا ابی و داریوش . آخه مگه ما تو این مملکت صنعت داریم که کار صنعتی داشته باشیم . بذار روشنت کنم ، ما یکی از استانای چینیم ، اصلش استان هم نه ، تو بگو یکی از داهاتای چین . اگه پول زیاد داری برای سرمایه گذاری یا پارتی که ببرت فلان جا بسم الله اگه نه باس هم ـبِکشی و بچسبی به همین کار ، من خودمم با این همه دک و پز و دم و تشکیلات تا چند سال پیش بالای تیر برق تایمر میبستم ...

مدیر عامل یه شرکت بزرگ بود ، دلم سوخت ، برای مملکتم ، برای جوونای مملکتم ، برای خودم ...

ماه بلندم

روی تخت دراز کشیدم ، با وجود اینکه چراغا رو خاموش کردم اما هنوز نور ملایمی از پنجره ی اتاقم به دیوار رو به رویی میتابه تا قاب عکس روی دیوار واضح تر از هر وقت دیگه ای دیده بشه ، نوری که سعی داره شبهای خیابون رو برای عبور دلخراش ماشین ها روشن نگه داره . هرچی سعی میکنم نگاهم رو از اون قاب عکس بدزدم نمیشه ، انگار چشمهام روی اون مختصات جغرافیایی تنظیم شده و منتظره تا با اولین بهونه منو شلیک کنه به سمت اون عکس ...

غرق تماشا شدم که میرسه به اینجای آهنگ " تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی ، اندوهِ بزرگی ـست زمانی که نباشی " . به سی و چند روز ندیدنی فکر میکنم که به اندازه ی سی و چند سال کِش اومده و چند روز دیدنی که به چشم به هم زدنی گذشت و منی که حالا کاشفِ واقعیِ نظریه نسبیت و اتساع زمانی شدم ...

مثل همه ی وقتایی که ناراحتی قلبمو مچاله کرده اخمامو میکنم تو هم و انگشتهای توی هم گره خورده ی دستام رو میبرم پشت سرم و ساعدم رو میچسبونم روی گوشام ، اما هنوز هم اون آهنگ رو میشنوم ، " از چشم تو و چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی ... " 

آخ که ای کاش شرطِ رسیدنِ بهت زیر و رو کردن دنیا بود ، که زیر و رو کردن دنیا راحت تر از این انتظار و هیچ کاری نکردنه . این آهنگ لعنتی داره دیوونه م میکنه ، بلند میشم و پلیر رو میبندم اما اثری نداره ، کامپیوتر رو خاموش میکنم ، حتی سیم برقش رو هم از پریز جدا میکنم ، پتو رو میکشم روی سرم ، اما بازم اثری نداره ، یه نفر داره توی مغزم فریاد میزنه " هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم ... "

ماه من

نمیدونم چرا و از چه زمانی به این عقیده و تفکر رسیدم که بالاخره یه روزی ، یه جایی ، اونی که باید ، وارد زندگی آدم میشه . کسی که دنیاش شبیه دنیای خودت باشه ، رویاهاش شبیه رویاهای خودت باشه ، کسی که انگار خدا برای بودن کنار تو آفریدتش و بعد ازش خواسته که صبر کنه ، ازش خواسته که از تو دور باشه ، تا وقتش برسه . تا روزی برسه که هر دوتون از ته قلبتون بخواید که همو پیدا کنید . وقتش که برسه خدا میزنه روی شونه هاتونو میگه حالا نوبت شماست ، نوبت شماست تا کنار هم به هر چیزی که میخواید برسید . حالا نوبت شماست که اون زندگی ای که دوست دارید رو بسازید ، و بعد آروم دم گوشتون میگه ، یادتون باشه که شاید دیگه این فرصت توی زندگی نصیبتون نشه ، پس قدرش رو بدونید ، قدر همو بدونید و این فرصت رو از دست ندید ، قدر همو بدونید و با هم به چیزی که لایقشید برسید . 

وقتش که برسه ، همون وقتی که از همه ی دنیا بریدی ، یه نفر میاد و میشه همه ی دنیات ...

نمیدونم چرا و از چه زمانی به این عقیده و تفکر رسیدم ، اما همیشه بهش ایمان داشتم .

از نفس افتــاده بودم ، اومدی

راهمو گم کـرده بودم ، اومدی

جاده خالی و بـدون نــور مــاه 

ماهمو گم کرده بودم ، اومدی ...

انتخاب

خیلی وقت بود با خودم خلوت نکرده بودم ، خیلی وقت بود حال خودمو نپرسیده بودم ، طعم تنها قدم زدنای شبونه تو پارک رو یادم رفته بود . هندزفری توی گوشمه و دارم آهنگایی که دوتایی گوش میکردیم رو دونه دونه از توی یه لیست بلند پیدا میکنم و گوش میدم . بی هیچ مقصد خاصی ، آروم آروم قدم برمیدارم ، گاهی انقدر غرق میشم توی رویای کنار تو بودن که ناخودآگاه دست راستم رو کمی بالا میارم ، به خودم که میام دوباره انگشتامو مشت میکنم ، دستهامو میکنم توی جیبم و به مسیرم ادامه میدم ...

شاید از دور کمی عجیب به نظر میرسم که همه ی آدما بهم خیره میشن . با خودم میگم ینی توی ذهنشون چه تصوری از من دارن ؟ شاید برام تاسف میخورن ، شاید به هم دیگه میگن نگاش کن ، چقدر غمگینه ، شاید دلشون برام میسوزه . کی میدونه تو دل من چی میگذره ؟ کی میفهمه که پشت این قدمهای آروم چه غوغاییه . لبخند میزنم ، این حالمو دوست دارم ... 

میرسم به اتاقک نگهبان پارک ، صدای تلوزیون تا بیرون میاد ، آقای خوش صدایی داره راجع به رأی اولیها حرف میزنه که باید بتونن برای ساختن آیندشون بهترین انتخاب رو از بین کاندیدهای معرفی شده داشته باشن .

به این فکر میکنم که از اولین باری که رای دادم 12 سال میگذره و حالا من برای ساختن آیندم فقط یک انتخاب دارم ، تو ...

غروب

دیشب وقتی وبلاگ دوستان رو دونه دونه مرور میکردم به پیج آقای الف که رسیدم با این جمله رو به رو شدم " آدم دلش میخواد برگرده عقب تو همه صحنه هایی که سکوت کرده بغلت کنه "
خوندن همین یه جمله برای اینکه دوباره پرتم کنه تو خاطرات کافی بود ، برای اینکه از این اتاق و این مانیتور جدام کنه و ببرتم به همون غروبهای دوست داشتی کافی بود ، برای اینکه یهو زیر پاهام خالی شه ، برای اینکه همه ی دنیا توی سکوت غرق شه ، برای اینکه دوباره دلتنگی همه ی قلبم رو پر کنه کافی بود .
چشمامو که بستم انگار دوباره موندم توی همون ترافیکِ لعنتی و ناراحت از اینکه نتونستم به حرفم عمل کنم ، یاد وقتی افتادم که غروب رو تو اتوبان تماشا میکردیم و دلم میخواست بهت بگم زندگیِ من ، همه ی مردم جهان اشتباه میکنند ، این خورشیدِ که به دور زمین میگرده ...

اولین حرفهای مردونه

بچه که بودم عاشق بازیگری بودم و بابا از این موضوع بیزار ، کار به جایی رسید که برای اولین بار خونه رو ترک کردم ، وقتی بابا بعد از یک هفته اومد خونه ی عمه دنبالم ، پریدم بغلش و زدم زیر گریه . دستش رو کشید روی کمرم و آروم زیر گوشم گفت ینی واقعا بازیگری انقدر برات مهمه که بخاطرش قید خانواده رو بزنی ، چطور میخوای مردم رو شاد کنی وقتی خانواده ت غمگینن ...
بابا همیشه کم حرف میزد ، جمله های کوتاه و عمیق ، جمله هایی که همیشه تو ذهنم میمونه ...

هیچکس علیه هیچکس

همه ی ما شاید راجع به مرز بین عشق و نفرت چیزهایی شنیده باشیم ، مرز باریکی که اگر حواسمون بهش نباشه ممکنه خیلی راحت ازش عبور کنیم ! از این دست مرزها توی زندگیمون زیاده ، چقدر حواسمون به مرزهای دیگه هست ؟ مثلاً همین ژست های روشن فکری که در لباسی جدید به ترویج تفکرات افراطی فمنیستی میپردازه و این روزها حسابی مد شده یکی از همین مرزهاست . کاش روزی برسه که بجای خوندن مطالب نه چندان زیبا با برچسب های زنان علیه زنان و یا هرکسی علیه هرکسِ دیگه ای ، از انسانیت بخونیم و از برابری . اگر از جنس مخالف زخم خوردیم ، اگر کینه داریم اگر کمبود داریم به جای ترویج افکار نادرستمون دنبال رفع اشتباهات باشیم ، یادمون باشه که آدمهای بد زندگیمون در واقع انتخابهای بد خودمون بودن ، یاد بگیریم در مرور دلایل هر شکستی خودمونو از پیش تبرئه نکنیم ، یاد بگیریم که ضرب المثل مشت نشونه ی خرواره در مورد آدمها صدق نمیکنه ، که اگه آدم بدی وارد زندگیمون شد دیگه همه ی آدمهای اون جنسیت رو بد ندونیم ، چشممون رو روی همه ی خوبی ها نبندیم و بدی های جنس مخالف رو بولد کنیم و شیپور به دست بگیریم که به همه ی آدمها اثبات کنیم که جنس مخالف فلان است و بیسار ، کاش یاد بگیریم که انسان باشیم  ...

:: پیشنهاد : فایل شماره ی 25 | رادیو بلاگیها Telegram.me/blogiha

صدای تو

پای جادوی صدایت که وسط باشد من خودخواه ترین آدم شهرم بانو

تو که نمیدانی ، صدایت معجزه میکند ، شبیه آفتاب که به دریاچه ی یخ زده میتابد و یا باران که زمین تشنه را سبز میکند ، همان لحظه که زیر فشار بی امان فکر ها مچاله میشوم ، از میان هیاهوی شهر ، میاید و صاف مینشیند توی قلبم ، لبخند میزند و آرام آرام با دستهای کوچکش ترک های قلبم را مداوا میکنه و بعد پمپاژ میشود به همه اجزای وجودم ، جان میگیرم ، روح میگیرم ، نشاط و زندگی میگیرم ، من حیاتم را مدیون این حضورم . حضوری که معجزه میکند بانو ...

بالاخره یک روز تیتر اول روزنامه ها میشوم

خسته از کار برگشته ام با کیسه های پر از خرید ، تو به استقبالم میایی و بچه هایی که از سر و کولمان بالا میروند . بوی غذا تمام خانه را پرکرده ، به رسم همیشگیمان دوتا چای میریزی و دور میز آبی رنگ گوشه ی آشپزخانه مینشینم و برایم تعریف میکنی از روزی که گذشت ، دستت را میگیرم ، به چشمهایت خیره میشوم ، دنیا ساکت میشود ، سکوت محض ، چشمهایم را میبندم ، گذشته را مرور میکنم ، روزی که بالاخره کاری که برایش ماهها زحمت کشیده بودم نتیجه داده بود ، زمستانی که همه ی توانم را جمع کردم و به دیدنت آمدم ، شبی که بالاخره رازی که مدتها در دلم نگه داشته بودم را برایت گفتم ، روزی که به تو رسیدم ، شب تولد بچه هایمان و ...

فردا تیتر اول روزنامه ها میشوم ، مردی در آستانه ی چهل سالگی از خوشی مُرد ...

رویاهای کودکی

بچه که بودیم شبهای تابستون میخوابیدیم روی پشت بوم و به ستاره ها نگاه میکردیم ، چهارتا بچه ی قد و نیم قد که حسابی با هم رفیق بودیم . خواهرم درخشان ترین ستاره رو نشون میداد و میگفت این ستاره ی منه ، ستاره ی داداش بزرگه رو هیچوقت پیدا نمیکردیم ، انگار فقط خودش میدید . من که نمیتونستم صبر کنم تا نوبتم بشه ، میپریدم تو حرف داداش وسطی و میگفتم اون که از همه بزرگتره مال منه ، داداشم میگفت نمیشه که ، اون ماهه !!!! و من با همون لجبازی بچگونه م میگفتم اما من اونو میخوام ، اون مال منه . خواهرم میگفت چیکارش داری ؟ بذار هرکدومو دوست داره انتخاب کنه و من خوشحال از این که ستاره ی من از همه بزرگتره انگار توی دلم قند آب میشد . شب های بعد اما ماه به مرور کوچیک و کوچیکتر شد تا شبی که دیگه دیده نمیشد . مامان گفته بود هر آدمی یه ستاره برای خودش داره که تا آخر عمر باهاشه ، پس چرا ستاره ی من رفته بود ؟؟!! چیکار کرده بودم که تنهام گذاشته بود ، من که کسی رو اذیت نکرده بودم ! من که همیشه به گلدونا آب میدادم ، من که همیشه پاهای ننجون رو ماساژ میدادم و برای باباجون شعر میخوندم .

شب بعد هم ستاره ی من تو آسمون نبود ، غصه میخوردم اما از دوست داشتنش دست نکشیدم ، تا اینکه دوباره برگشت ، لاغر شده بود اما هنوزم از بقیه بزرگتر و پر نور تر بود ، بعد از اون شب دیگه غصه نمیخوردم ، هر وقت ستاره م میرفت میدونستم که زود برمیگرده ...

هنوزم آرزوهام از اطرافیانم بزرگتره ، هنوزم همه ی سعی ام رو میکنه که کسی رو نرنجونم ، هنوزم گاهی آرزوهام غیب میشن ، هنوزم گاهی غصه میخورم ...

اما هیچوقت دست از خواستنشون نمیکشم  :)