افسوس ...

پاشو انداخت رو پاشو همون طوری که با انگشتاش ریتمی شبیه گلپ اجرا میکرد گفت ببین برای من فرقی نمیکنه الکترونیک و مکانیک خوندی یا ابی و داریوش . آخه مگه ما تو این مملکت صنعت داریم که کار صنعتی داشته باشیم . بذار روشنت کنم ، ما یکی از استانای چینیم ، اصلش استان هم نه ، تو بگو یکی از داهاتای چین . اگه پول زیاد داری برای سرمایه گذاری یا پارتی که ببرت فلان جا بسم الله اگه نه باس هم ـبِکشی و بچسبی به همین کار ، من خودمم با این همه دک و پز و دم و تشکیلات تا چند سال پیش بالای تیر برق تایمر میبستم ...

مدیر عامل یه شرکت بزرگ بود ، دلم سوخت ، برای مملکتم ، برای جوونای مملکتم ، برای خودم ...

رَشنو ...

تو را نه عاشقانه ، نه عاقلانه و نه حتی عاجزانه ...

که تو را عادلانه در آغوش میکشم ،

عدل مگر نه آن است که هر چیز سر جای خودش باشد ؟

:: سیمین بهبهانی

ماه بلندم

روی تخت دراز کشیدم ، با وجود اینکه چراغا رو خاموش کردم اما هنوز نور ملایمی از پنجره ی اتاقم به دیوار رو به رویی میتابه تا قاب عکس روی دیوار واضح تر از هر وقت دیگه ای دیده بشه ، نوری که سعی داره شبهای خیابون رو برای عبور دلخراش ماشین ها روشن نگه داره . هرچی سعی میکنم نگاهم رو از اون قاب عکس بدزدم نمیشه ، انگار چشمهام روی اون مختصات جغرافیایی تنظیم شده و منتظره تا با اولین بهونه منو شلیک کنه به سمت اون عکس ...

غرق تماشا شدم که میرسه به اینجای آهنگ " تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی ، اندوهِ بزرگی ـست زمانی که نباشی " . به سی و چند روز ندیدنی فکر میکنم که به اندازه ی سی و چند سال کِش اومده و چند روز دیدنی که به چشم به هم زدنی گذشت و منی که حالا کاشفِ واقعیِ نظریه نسبیت و اتساع زمانی شدم ...

مثل همه ی وقتایی که ناراحتی قلبمو مچاله کرده اخمامو میکنم تو هم و انگشتهای توی هم گره خورده ی دستام رو میبرم پشت سرم و ساعدم رو میچسبونم روی گوشام ، اما هنوز هم اون آهنگ رو میشنوم ، " از چشم تو و چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی ... " 

آخ که ای کاش شرطِ رسیدنِ بهت زیر و رو کردن دنیا بود ، که زیر و رو کردن دنیا راحت تر از این انتظار و هیچ کاری نکردنه . این آهنگ لعنتی داره دیوونه م میکنه ، بلند میشم و پلیر رو میبندم اما اثری نداره ، کامپیوتر رو خاموش میکنم ، حتی سیم برقش رو هم از پریز جدا میکنم ، پتو رو میکشم روی سرم ، اما بازم اثری نداره ، یه نفر داره توی مغزم فریاد میزنه " هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم ... "

ماه من

نمیدونم چرا و از چه زمانی به این عقیده و تفکر رسیدم که بالاخره یه روزی ، یه جایی ، اونی که باید ، وارد زندگی آدم میشه . کسی که دنیاش شبیه دنیای خودت باشه ، رویاهاش شبیه رویاهای خودت باشه ، کسی که انگار خدا برای بودن کنار تو آفریدتش و بعد ازش خواسته که صبر کنه ، ازش خواسته که از تو دور باشه ، تا وقتش برسه . تا روزی برسه که هر دوتون از ته قلبتون بخواید که همو پیدا کنید . وقتش که برسه خدا میزنه روی شونه هاتونو میگه حالا نوبت شماست ، نوبت شماست تا کنار هم به هر چیزی که میخواید برسید . حالا نوبت شماست که اون زندگی ای که دوست دارید رو بسازید ، و بعد آروم دم گوشتون میگه ، یادتون باشه که شاید دیگه این فرصت توی زندگی نصیبتون نشه ، پس قدرش رو بدونید ، قدر همو بدونید و این فرصت رو از دست ندید ، قدر همو بدونید و با هم به چیزی که لایقشید برسید . 

وقتش که برسه ، همون وقتی که از همه ی دنیا بریدی ، یه نفر میاد و میشه همه ی دنیات ...

نمیدونم چرا و از چه زمانی به این عقیده و تفکر رسیدم ، اما همیشه بهش ایمان داشتم .

از نفس افتــاده بودم ، اومدی

راهمو گم کـرده بودم ، اومدی

جاده خالی و بـدون نــور مــاه 

ماهمو گم کرده بودم ، اومدی ...

انتخاب

خیلی وقت بود با خودم خلوت نکرده بودم ، خیلی وقت بود حال خودمو نپرسیده بودم ، طعم تنها قدم زدنای شبونه تو پارک رو یادم رفته بود . هندزفری توی گوشمه و دارم آهنگایی که دوتایی گوش میکردیم رو دونه دونه از توی یه لیست بلند پیدا میکنم و گوش میدم . بی هیچ مقصد خاصی ، آروم آروم قدم برمیدارم ، گاهی انقدر غرق میشم توی رویای کنار تو بودن که ناخودآگاه دست راستم رو کمی بالا میارم ، به خودم که میام دوباره انگشتامو مشت میکنم ، دستهامو میکنم توی جیبم و به مسیرم ادامه میدم ...

شاید از دور کمی عجیب به نظر میرسم که همه ی آدما بهم خیره میشن . با خودم میگم ینی توی ذهنشون چه تصوری از من دارن ؟ شاید برام تاسف میخورن ، شاید به هم دیگه میگن نگاش کن ، چقدر غمگینه ، شاید دلشون برام میسوزه . کی میدونه تو دل من چی میگذره ؟ کی میفهمه که پشت این قدمهای آروم چه غوغاییه . لبخند میزنم ، این حالمو دوست دارم ... 

میرسم به اتاقک نگهبان پارک ، صدای تلوزیون تا بیرون میاد ، آقای خوش صدایی داره راجع به رأی اولیها حرف میزنه که باید بتونن برای ساختن آیندشون بهترین انتخاب رو از بین کاندیدهای معرفی شده داشته باشن .

به این فکر میکنم که از اولین باری که رای دادم 12 سال میگذره و حالا من برای ساختن آیندم فقط یک انتخاب دارم ، تو ...

عشق نام کوچک توست

ممنون از همه ی دوستان عزیزی که تو چند روز گذشته توی وبلاگها و صفحات اجتماعیشون ما رو حمایت کردن و با اطلاع رسانی هاشون همراهمون بودن . یه تشکر ویژه از همه ی کسایی که دل نوشته هاشون رو با ما شریک شدن ، تا یه بار دیگه به بهانه ی روز عشق و مهر ورزی به یاد اجداد فرهنگدوستمون با کمک هم رونقی ببخشیم به دنیای این روزهای وبلاگستان. برای همه ی همراهان رادیو بلاگیها قلبی مملو از عشق و امید آرزو میکنیم :)

لیست شرکت کننده ها ، لینک مطالب برگزیده ی هیئت داوران و فایل صوتی ویژه برنامه ی سپندارمذگان رو میتونید در کانال تلگرام رادیو بلاگیها مشاهده کنید . امیدوارم خوشتون بیاد :)

:: کانال تلگرام رادیو بلاگیها | صفحه ی اینستاگرام رادیو بلاگیها