پاییز سال بعد ...

یه خونه

یه گیتار

چشمای تو ...

تمام غروب و تماشای تو

 

86

تو جواب یکی از کامنتاش نوشته بود " دلتنگی یه درد دوست داشتنیه " 

خیلی طول کشید بفهمم چی میگه ...

قشنگ ترین گلِ دنیا

تو خواب و بیداریِ قیلوله ی بهاری بودم و گوشم رو سپرده بودم به صدای بازی دختر بچه های توی حیاط ، مدتهاست که هر وقت چشمامو میبندم تصویر ثابت همه ی رویاهام لبخند توعه . مدام سعی میکردم تا چهره ت رو با همه ی جزییاتش بیاد بیارم که یهو با شنیدن اسمت مثل فشنگ از جام پریدم ، دو نفر مدام اسمت رو صدا میزدن ، پنجره ی کنار تخت خواب رو باز کردم و سرم رو آوردم بیرون ، دختری که متوجه نگاهِ من شده بود گفت عمو مگه " ... " اسم یه گل نیست ؟ 

چند ثانیه نگاهش کردم ، اسم گل ؟ 

پلکهام رو روی هم گذاشتم ، تصویر لبخندت ، اینبار با همه ی جزئیات ، چشمامو باز کردم 

چرا عمو جان اسم گلِ ، قشنگ ترین گلِ دنیا ...

قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد

وقتی ازم دوری شب نقطه چین میشه 

دیــوار این خونه دیــــــــــوار چین میشه 

وقتی ازم دوری از زنــــــــدگی سیـــرم 

دنیــا رو بـا قلبت انـــدازه می گـــــــیرم

 

 

 

:: آلبوم " دنیای این روزای من " ، هیچوقت از شنیدنش سیر نمیشم :)

آهای زمونه ، این گردونتُ کی داره میگردونه

+ یادت میاد که از کِی منو دوست داری ؟ 

-- بذار یکم فکر کنم ! اوووم ، از خیلی وقت پیش 

+ مثلاً کِی ؟ 

-- از همون بچگیم ، شایدم از همون وقتی که به دنیا اومدم ، از همون اولش تورو دوست داشتم 

   فقط خیلی طول کشید تا پیدات کنم ...

 

رَشنو ...

تو را نه عاشقانه ، نه عاقلانه و نه حتی عاجزانه ...

که تو را عادلانه در آغوش میکشم ،

عدل مگر نه آن است که هر چیز سر جای خودش باشد ؟

:: سیمین بهبهانی

ماه بلندم

روی تخت دراز کشیدم ، با وجود اینکه چراغا رو خاموش کردم اما هنوز نور ملایمی از پنجره ی اتاقم به دیوار رو به رویی میتابه تا قاب عکس روی دیوار واضح تر از هر وقت دیگه ای دیده بشه ، نوری که سعی داره شبهای خیابون رو برای عبور دلخراش ماشین ها روشن نگه داره . هرچی سعی میکنم نگاهم رو از اون قاب عکس بدزدم نمیشه ، انگار چشمهام روی اون مختصات جغرافیایی تنظیم شده و منتظره تا با اولین بهونه منو شلیک کنه به سمت اون عکس ...

غرق تماشا شدم که میرسه به اینجای آهنگ " تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی ، اندوهِ بزرگی ـست زمانی که نباشی " . به سی و چند روز ندیدنی فکر میکنم که به اندازه ی سی و چند سال کِش اومده و چند روز دیدنی که به چشم به هم زدنی گذشت و منی که حالا کاشفِ واقعیِ نظریه نسبیت و اتساع زمانی شدم ...

مثل همه ی وقتایی که ناراحتی قلبمو مچاله کرده اخمامو میکنم تو هم و انگشتهای توی هم گره خورده ی دستام رو میبرم پشت سرم و ساعدم رو میچسبونم روی گوشام ، اما هنوز هم اون آهنگ رو میشنوم ، " از چشم تو و چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی ... " 

آخ که ای کاش شرطِ رسیدنِ بهت زیر و رو کردن دنیا بود ، که زیر و رو کردن دنیا راحت تر از این انتظار و هیچ کاری نکردنه . این آهنگ لعنتی داره دیوونه م میکنه ، بلند میشم و پلیر رو میبندم اما اثری نداره ، کامپیوتر رو خاموش میکنم ، حتی سیم برقش رو هم از پریز جدا میکنم ، پتو رو میکشم روی سرم ، اما بازم اثری نداره ، یه نفر داره توی مغزم فریاد میزنه " هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم ... "

ماه من

نمیدونم چرا و از چه زمانی به این عقیده و تفکر رسیدم که بالاخره یه روزی ، یه جایی ، اونی که باید ، وارد زندگی آدم میشه . کسی که دنیاش شبیه دنیای خودت باشه ، رویاهاش شبیه رویاهای خودت باشه ، کسی که انگار خدا برای بودن کنار تو آفریدتش و بعد ازش خواسته که صبر کنه ، ازش خواسته که از تو دور باشه ، تا وقتش برسه . تا روزی برسه که هر دوتون از ته قلبتون بخواید که همو پیدا کنید . وقتش که برسه خدا میزنه روی شونه هاتونو میگه حالا نوبت شماست ، نوبت شماست تا کنار هم به هر چیزی که میخواید برسید . حالا نوبت شماست که اون زندگی ای که دوست دارید رو بسازید ، و بعد آروم دم گوشتون میگه ، یادتون باشه که شاید دیگه این فرصت توی زندگی نصیبتون نشه ، پس قدرش رو بدونید ، قدر همو بدونید و این فرصت رو از دست ندید ، قدر همو بدونید و با هم به چیزی که لایقشید برسید . 

وقتش که برسه ، همون وقتی که از همه ی دنیا بریدی ، یه نفر میاد و میشه همه ی دنیات ...

نمیدونم چرا و از چه زمانی به این عقیده و تفکر رسیدم ، اما همیشه بهش ایمان داشتم .

از نفس افتــاده بودم ، اومدی

راهمو گم کـرده بودم ، اومدی

جاده خالی و بـدون نــور مــاه 

ماهمو گم کرده بودم ، اومدی ...

انتخاب

خیلی وقت بود با خودم خلوت نکرده بودم ، خیلی وقت بود حال خودمو نپرسیده بودم ، طعم تنها قدم زدنای شبونه تو پارک رو یادم رفته بود . هندزفری توی گوشمه و دارم آهنگایی که دوتایی گوش میکردیم رو دونه دونه از توی یه لیست بلند پیدا میکنم و گوش میدم . بی هیچ مقصد خاصی ، آروم آروم قدم برمیدارم ، گاهی انقدر غرق میشم توی رویای کنار تو بودن که ناخودآگاه دست راستم رو کمی بالا میارم ، به خودم که میام دوباره انگشتامو مشت میکنم ، دستهامو میکنم توی جیبم و به مسیرم ادامه میدم ...

شاید از دور کمی عجیب به نظر میرسم که همه ی آدما بهم خیره میشن . با خودم میگم ینی توی ذهنشون چه تصوری از من دارن ؟ شاید برام تاسف میخورن ، شاید به هم دیگه میگن نگاش کن ، چقدر غمگینه ، شاید دلشون برام میسوزه . کی میدونه تو دل من چی میگذره ؟ کی میفهمه که پشت این قدمهای آروم چه غوغاییه . لبخند میزنم ، این حالمو دوست دارم ... 

میرسم به اتاقک نگهبان پارک ، صدای تلوزیون تا بیرون میاد ، آقای خوش صدایی داره راجع به رأی اولیها حرف میزنه که باید بتونن برای ساختن آیندشون بهترین انتخاب رو از بین کاندیدهای معرفی شده داشته باشن .

به این فکر میکنم که از اولین باری که رای دادم 12 سال میگذره و حالا من برای ساختن آیندم فقط یک انتخاب دارم ، تو ...

بانو

سلام بانو

امیدوارم حالت خوب باشد . میدانم که خیلی وقت است برایت نامه ننوشته ام ، راستش را بخواهی دیگر دل و دماغ سابق را ندارم ، این روزها هر وقت که دلتنگی امانم را میبرد مچاله میشوم روی کاناپه ی کنارِ پنجره ، زانوهایم را محکم بغل میکنم و غرق میشوم در رویا . غرق میشوم در رویای کنار تو بودن ، دستم را میگیری و با ذوقی وصف ناپذیر ساحل آرام دریا را تا بی نهایت با هم میدویم ، صدای خنده هایت آسمان را پر کرده و هیجان طوری در چشمهایت موج میزند که انگار میخواهی چیزی را نشانم بدهی . باد موهای مشکی ات را به رقص درآورده و پرتوی خورشید ، صورت سفیدت را درخشان تر از همیشه کرده . 

گفتم باد ، ای کاش باد بودم و می پیچیدم لای موهایت ، 

و آنقدر عمیق نفس میکشیدم که تمام وجودم پر میشد از عطر تو .

گفتم خورشید ، کاش همان پرتوی خورشیدی بودم که گونه های تو را لمس میکرد .

کاش همان ژاکتی بودم که شانه های تو را گرم میکرد ،

و یا لیوان آبی که به لبهای تو بوسه میزد .

کاش ... کاش فقط کنارت بودم بانو ...